Ik heb gisteren, zonder overdrijven, één van de moeilijkste beslissingen in mijn leven genomen. Ik loop over drie weken geen marathon. Geen marathon. Geen marathon…
MIDDELVINGER
De marathon van Rome stond voor mij voor zoveel meer dan ruim tweeënveertig kilometer afzien. Voor zoveel meer dan een sportieve prestatie. Deze marathon stond symbool voor een dikke vette middelvinger naar CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom). Een middelvinger naar alle dagen dat ik niet kan doen wat ik zou willen en naar alle keren dat ik aan mijn enkels werd teruggetrokken naar beneden. Symbool voor kracht, symbool voor doorzetten. Symbool voor overwinnen, symbool voor mij.
DOM
Ik ben eigenwijs, stronteigenwijs wellicht, maar ik ben niet dom. En deze marathon gaan lopen zou dom zijn.
1. Ik heb door drukte met mijn eigen bedrijf en vermoeidheid niet voldoende trainingsarbeid verricht
2. Ik heb niet het juiste voedingsplan kunnen testen
3. Ik heb eigenlijk alweer maanden een te laag energielevel (sorry winter, maar jij krijgt deels de schuld …)
4. Ik heb net griep 2.0 gehad inclusief zes dagen koorts
BEZINNING
De realiteit heeft gewonnen van de droom. Bezinning. Ik haat het woord bezinning. Fuck bezinning. Ik wil ‘gaan’, ongeremd en voluit. Zoals ik dat ooit kon. Maar de realiteit zal er bij mij niet voor zorgen dat ik niet meer durf te dromen. Dan is dit voor nu mijn middelvinger naar CVS. Ik heb een goedlopend eigen bedrijf. I won’t let this setback end my journey. Ik durf nog te dromen, ook al is deze droom geëindigd in een nachtmerrie.