Vandaag was het eindelijk zover, mijn eerste halve marathon. Vorig jaar stond deze al op de agenda, maar mijn lichaam protesteerde. Chronische vermoeidheid kent soms geen genade. Hoe anders sta ik er dit jaar voor. Na mijn vaste biefstuk, aardappeltjes en broccoli op de avond voor een run en een bijzonder goede nachtrust was ik helemaal ready. Ik had het parcours vooraf wel even bekeken, maar dat er zoveel herinneringen in de route zaten verborgen was mij nog onbekend. Nauwelijks gestart kwam ik langs de plek waar ik onlangs als een idioot heen moest rijden voor vriend Mark die zijn scriptie moest inleveren en (uiteraard) tot de laatste seconde bezig was geweest om aanpassingen te maken. Inmiddels is deze BFAM (brother-from-another-mother) afgestudeerd en bezig met een wereldreis!

HIER LIGT DE GROOTSTE SPORTGEK

Een paar kilometer verder, het Wilhelminapark. Op mijn achttiende volgde ik een cursus voor jongeren met CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom). In dit park liepen wij dan hard (lees: poging tot hard). Maximaal twee minuten kon ik toen hardlopen en zelfs daarvan moest ik soms dagen herstellen. Kippenvel. Vanuit het park is het maar een minuutje lopen naar begraafplaats St. Barbara. Hier ligt de grootste sportgek, die ik nooit heb leren kennen. Mijn vader. Even slikken en dubbel kippenvel, I can do this! Net bekomen van deze emoties zie ik een kerel langsfietsen met een bril. Ik herken die kerel, ik herken die bril … Denk, denk! Kerel+bril=fysiotherapeut van Nick, BFAM twee. En bedankt, triple kippenvel. Nick had tweemaal een kruisbandblessure en tal van moeilijke dagen, maar is altijd aan het knokken. Ik had vandaag graag samen met jou gelopen, broeder.

BANAAN

Rond de zeven kilometer had ik mijn moeder en zus geparkeerd met een heerlijk banaantje, maar de organisatie had bedacht het parcours toch nog een pietsie te wijzigen en de afgesproken plek lag opeens buiten het parcours. Geen banaan, wel drie kilometer lang nog zoeken langs de weg in de hoop dat ze een ander plekje hadden gescoord. Best fijne bezigheid, waarvoor dank.

BOMEN TELLEN, BILLEN KIJKEN

Verstand op min tien, pijn uitschakelen en het ene been voor het andere blijven zetten. Nog één kilometer lang alles geven! Ik ben trots, ondanks een berg fysieke tegenslagen die ik heb gekend heb liep ik vandaag een halve marathon. IK. LIEP. EEN. HALVE. MARATHON! Blijf geloven, blijf opstaan, sta open, koester, verleg en geniet! Life can be a bitch, but at the end, life is full of gifts.