‘Je hebt ook gewoon een chronische ziekte.’ Gezellig begin, I know. Maar deze zin van zeven woorden is wel de vinger op de zere plek, een (her)conclusie die ik haat en de reden dat ik me soms voel als een bokser die in de 49e ronde van een partij is beland.
Niet mijn eerste, niet mijn tweede en ook vast niet mijn laatste blog die ik schrijf over mijn gezondheid en alles daaromheen. Waarom toch weer?
- Ik wil (nog steeds) inspireren en motiveren om door te zetten in het leven, ondanks en misschien zelfs door de hoeveelheid (spreekwoordelijke) rotschoppen en leverstoten ik voor mijn kiezen kreeg.
- Ik hoef niet de standaard ‘ik heb alles zelf zo perfect voor elkaar’-trainer te zijn of lijken waar heel social media al mee volstaat. Mijn imperfecties maken mij tot een mooier mens en een betere trainer.
- Voor mezelf. Ik ben hard voor mezelf, vaak te hard. Door woorden te geven aan de situatie waarin ik zit (en dat dit slechts gedeeltelijk mijn eigen schuld is) zie ik weer in dat ik mezelf vaker liefde mag geven, juist als ik die niet voel.
- Als leidraad. Tips aan mezelf, tips voor iedereen die struggles, hobbels en bergen ervaart.
Korte recap
Voordat ik je meeneem in deze uiteenzetting van pijn, tranen, dromen en reflectie nog even een korte recap van mijn eerdergenoemde chronische ziekte. De diagnose CVS (chronisch vermoeidheidssysndroom) is bij mij gesteld toen ik negentien was. Een aandoening die zich op verschillende manieren en in diverse gradaties kan uiten. Ik zie zelf mijn CVS als een batterij. Een batterij die – door ziektebeelden voorafgaand aan de diagnose – nog zo’n zeventig procent van de originele capaciteit heeft. Als mijn batterij ‘s nachts aan de oplader gaat met zeg zo’n twintig procent dan kan ik opstaan met een batterijniveau tussen de tien en zeventig procent. Soms verklaarbaar door de drukte van de dagen ervoor, stress en spanning, afwijkend eetgedrag of alcohol. Hoe langer ik mijn lichaam blootstel aan te veel van die stressoren, hoe groter de kans is dat de batterij nog slechter gaat opladen. Helaas is het ook vaak gissen waarom de batterij opeens niet oplaadt, alsof er ergens iemand een muntje opgooit dat mijn energielevel bepaalt. Pretty frustrating, let me tell you that.
‘Wat een bevalling’
Eenentwintig september tweeduizendeenentwintig is de dag dat een van mijn grootste wensen in vervulling is gegaan. Ik ben vader geworden van een heerlijke zoon, Oliver. ‘Wat een bevalling’ is voor mij geen uitspraak meer maar een herinnering. Na een fysiek superpittige bevalling voor mijn vriendin (major respect en dikke vette props!) had onze kleine man opstartproblemen. Noodknoppen, een kamer vol artsen, kapjes en slangetjes, urenlange spanning, sterk blijven, hopen en een klein handje om je wijsvinger. De eerste uren van zijn leven waren de langste uren van van dat van mij. Ik heb mij in mijn leven nog nooit zo onmachtig gevoeld terwijl onmacht mij zeer bekend is. *punt een*
En door!
Toen we na twee dagen ziekenhuis naar huis mochten was ik extreem, extreem, extreeeeeeeeeem (had ik al extreem gezegd?!) HYPED. Ik sliep twee tot drie uur per nacht, maar had voor mijn gevoel energie voor tien. Mijn batterij leek opeens gemaakt. Vol op adrenaline knalde ik door en genoot ik van het gevoel van deze vurige energie, uiteraard niet realiserend dat dit een tijdelijke truc van mijn lichaam was en er niet opeens een nieuwe batterij was geplaatst.
Baby, Bootcamp, Business
Nog vliegend op mijn overdosis adrenaline pakte ik na twee weken ook mijn werk weer op. Met daarbij wat nieuwe sporters en grootse doorgroeiplannen naast een al vrij volle agenda. De periodes waarin ik het druk heb met alles rondom mijn bedrijf en daar energie voor lijk te hebben vind ik heerlijk. Dan voel ik me normaal en praat ik mezelf ook telkens weer (stiekem) aan dat het ditmaal misschien wel anders is. Dat ik het ‘opeens’ toch allemaal aankan. Dat dit het nieuwe normaal …
Crash.
Harde Crash. *punt twee*
Een crash zien aankomen is misschien wel mijn minst ontwikkelde kwaliteit ever. Wil ik het niet zien? Kan ik het niet zien? Ik denk dat ik het zo lekker vind om op te schakelen en keihard te gaan dat ik de risico’s aanvaard. Achteraf verstandig? Nee. Levert het je op de lange termijn iets op? Nee. Doe ik mezelf elke keer weer een dosis verdriet aan die met elke crash intenser lijkt te worden? Ja. *punt drie*
Adem in, adem uit
In bovenstaand stuk komen een paar punten naar voren (ik heb ze al sterretjes gegeven voor je) die ik graag wil uitlichten. Kijken we daarna of ik daarmee mijn eerstgenoemde doelen heb weten te bereiken. Goed idee? Mooi zo!
Stress
Onderschat nooit de impact van stress. Ik heb alle spanning rondom de bevalling vastgehouden omdat ik, zittend in een ambulance die met sirenes de ochtendspits probeerde te trotseren, besloot sterk te zijn. Sterk voor mijn vriendin en sterk voor het kleintje dat eraan kwam. Niets mis mee natuurlijk. Echter, ik sloeg die spanning en de daaropvolgende angst en verdriet op in mijn lijf. Spanning en stress die zich opstapelden en daardoor onderdeel van mijn crash werden.
Ervaar je stress? Zoek naar de oorzaak, kijk of je de oorzaak kunt aanpassen, praat met anderen over je stresspunten en zoek ontspanning. Ontspanning in sport, het lezen van een boek of het doen van ademhalingsoefeningen. All fine by me, maar ontstress.
Normaal?
Er is geen normaal. Wat voor een ander makkelijk lijkt te kunnen is niet jouw norm. Wat volgens social media mogelijk lijkt, niet jouw norm. Wat anderen vinden dat jij moet kunnen doen, niet jouw norm. Wat ik, na meer crashes dan alle coureurs in de Formule 1 bij elkaar, moet concluderen: Ik leg mijn lat eigenlijk al jaren te hoog.
Help!
Ik moet stoppen met mezelf pijnigen. Ik moet zoeken naar een manier waarin ik werk, privé, ontspanning en plezier kan combineren zonder dat de stress/angst voor een volgende crash constant actief is. Ben jij al vaker tegen dezelfde lamp of muur aangelopen? Onderzoek dan hoe/waarom je in dit patroon bent beland en doorbreek het. Hierbij hulp vragen van je omgeving, partner of een expert is geen zwakte. Dat is kracht.
Vervolgplan
Als je bij elke crash vertrouwt op de airbag kun je blijven botsen. Ik ben klaar met botsen. Ik ga aan de slag op weg naar een veiliger tempo voor mij. Hoe?
– Ik ben op zoek naar een coach. Ik ben zelf goed in staat mijn sporters te helpen bij (soortgelijke) problemen, maar ditmaal heb ik zelf coaching nodig en sta ik hiervoor open.
– Ik hervat per direct mijn dagelijkse routine met minimaal drie meditatie/ontspanningsmomenten om meer rust te ervaren.
– Ik ga kritisch kijken naar mijn werkbelasting per week en daarin op zoek naar een balans.
– Ik probeer minder hard te zijn voor mezelf en ook te kijken naar wat wel lukt/is gelukt. Ik ben vader, heb de liefste en sterkste vriendin, heb al bijna zeven jaar een eigen bedrijf en wist al ontelbare klappen te incasseren zonder knock out te gaan. Het is nu tijd om een modus te vinden waarin omvallen een minder frequent en beangstigend deel van mijn leven wordt.
Ik geloof, even terugscrollend naar mijn vier hoofddoelen, dat ik deze in mijn verhaal heb bereikt. Herken je dingen, heb je vragen of heb je behoefte om te reageren? Dat mag allemaal. Je mag ook altijd even een appje sturen naar 06 53716224.
Enjoy your day!
Jasper