ONMACHT
Vaak lees je online alleen maar over de ‘highs’, ik neem je vandaag mee in mijn ‘lows’. De meeste blogs die ik schrijf zitten vol euforie en energie. Ik had weer een nieuwe mijlpaal, een nieuwe bergtop bereikt. Helaas bestaat mijn leven niet alleen uit hoogtepunten. Ik ken ook de diepe dalen van onmacht maar al te goed. Even een bizar korte samenvatting van wie ik ook alweer ben. Personal trainer, adhd’er, perfectionist en gediagnosticeerd met CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom). Vier dingen die in combinatie met elkaar natuurlijk nergens op slaan. Maar dit ben ik, niets aan te doen.
DIEPTEPUNT
Ik zit in een ‘low’. December ging grotendeels slecht, januari ging wel aardig, februari kansloos, maart tot op heden belabberd. Leven met chronische vermoeidheid, vraagt om chronisch optimisme en chronische flexibiliteit. Mijn vermoeidheid kan van de ene op de andere dag mijn plannen overhoop gooien. Dat is iets wat ik door de jaren heen met heel veel moeite heb leren accepteren. Ik heb een onzichtbare handicap, die soms even verdomde dominant is. Ik ben nu al maandenlang te veel dagen van de week intens vermoeid. Mijn dagelijkse schoonheidsslaapje in de middag brengt weinig nieuwe energie en mijn creativiteit is op een laag niveau. Om erger te voorkomen moet ik pas op de plaats maken, dat weet ik uit ervaring. Sitting, waiting, wishing.
OP EN NEER
Ik was zeventien toen ik plots moest stoppen met school, leeg. Zware jaren vol ziekenhuizen, alternatieve geneeswijzen, onderzoeken, tegenslagen, psychologen en ga zo maar door. Jaren van stilstaan. Een stap vooruit, twee stappen achteruit. Vanaf mijn twintigste was er eindelijk ook weer ruimte voor progressie. Een progressielijn met, je raadt ‘t al, pieken en dalen. Zolang mijn levensgrafiek een stijgende lijn is, accepteer ik de dippen in de lijn. Ik moet wel.
BLIJVEN VECHTEN
Doe ik iets fout dan? Misschien. Ik leef voluit, ik voel dat ik leef als ik mijn grenzen verleg. Heb sportieve prestaties geleverd waar ‘gezonde’ mensen jaloers op zijn en run al drie jaar mijn eigen bedrijf. Ik kies ervoor om idioot hoge bergen te beklimmen, ik kies ervoor voluit te leven. Mijn leven is als een eindeloos gevecht in de boksring. Soms ga ik neer, maar ik sta op. Ik sta op, omdat ik weet dat ik moet blijven vechten. Ik accepteer de littekens, ik accepteer de pijn. When I get knocked down, I will get up.